Sępy zachmurzyły się nad ich głowami,
Ich spragnione dzioby czekają na krew,
Ale ze stosu trupów wyłonił się,
Wojownik, którego cel był prawdziwy
By uderzyć w niebo lodem i ogniem
I zesłać tchórzom należytą zgubę.
- fragment z sagi o Egilu Żelaznym Wilku
Egil Żelazny Wilk był Wilczym Lordem Wielkiej Kompani Kosmicznych Wilków - Żelaznych Wilków. Poległ podczas obrony swojego rodzinnego świata, Fenrisu przed zemstą Magnusa Czerwonego, Demonicznego Prymarchy Tysiąca Synów.
Historia[]
Wilczy Lord[]
Egil nazywał się wcześniej Srebrnorękim i był odważnym wojownikiem. Przybrał imię Żelazny Wilk dopiero, gdy objął władzę nad Kompanią i wybrał jako totem mistyczną bestię, która jakoby miałaby żyć pod górami Asaheimemu.
Egil dowodził swoimi siłami w wielu bitwach i zawsze widać go było na czele swojej kompanii, która znana była z pancernych kolumn, lubujących się w łapaniu w kleszcze wrogich sił. Sam Wilczy Lord miał osobistego Land Raider'a, który nosił symbole jego oryginalnego domu.
Sam Egil był ponoć paskudny i miał bardzo wiele mechanicznych zamienników, protez, że przypominał według wielu bardziej maszynę niż człowieka.
Złamany Sojusz[]
Kiedy Orkowe Waaagh! Grimtuska Bloodboila chce pochłonąć cały sektor Athelaq w 895.M41, nie tylko Wielka Kompania Egila Żelaznego Wilka stoi na jego drodze. Wojownicy Eldarów prowadzą ciężki bój, by powstrzymać inwazję Zielonoskórych, aby zapobiec otoczeniu Kosmicznych Wilków. Czołgi Egila zbierają ogromne żniwo na awangardzie Orków, a po tygodniach zaciekłej bitwy, Herszt Grimtusk zostaje zabity, a Waaagh! pokonane. Później Autarcha Elenduil odwiedza salę tronową Egila Żelaznego Wilka podczas wielkiej ceremonii, a jego ochroniarze, Bojowe Skorpiony, z szacunkiem noszą odzyskane ciała upadłych Kosmicznych Wilków.
Niestety, to, co miało być wymianą darów i pokojowym rozstaniem, stało się kłótnią przez błąd tłumacza. Wymieniono zniewagi i wyciągnięto ostrza. Nagła przemoc w wyniku tej walki jest tylko cieniem destrukcji, która następuje po tym, jak sektor przechodzi w totalną wojnę pomiędzy trzema frakcjami.
Oszustwa Tzeentcha[]
Gdy Kosmiczne Wilki powracają na Fenris, by oczyścić go z najeżdżających Demonów, napotykają flotę imperialną wraz z świątynną fortecą Mrocznych Aniołów, Skałą na czele. Dowódcy floty zamierzają doprowadzić Wilczych Lordów do osądzenia za przyjęcie odstraszających Wulfenów w swoje szeregi. Napięcie wzrasta, gdy sługa Tzeentcha, zwany Changelingiem, infiltrując Mroczne Anioły, doprowadza starożytnych rywali do walki. Zakamuflowany Demon ogłasza, że Kosmiczne Wilki ostrzelały barki Szarych Rycerzy w systemie i że dzicy Wulfeni zaatakowali sprzymierzone siły Mrocznych Aniołów. Bez obecności Wilczych Lordów w obronie Kosmicznych Wilków, Azrael, Wielki Mistrz Mrocznych Aniołów, nakazuje swojej flocie zbombardować zainfekowane chaosem planety Systemu Fenrisa, pomimo faktu, że Kosmiczne Wilki wciąż walczą na powierzchniach tych światów.
W świecie-ulu Midgardia, deszcz pocisków z okrętów jest tak silny, że powierzchnia staje się spopielonymi pustkowiami, a miliardy jego mieszkańców zostają zabite. Dziwnym zrządzeniem losu, Logan Grimnar i Egil Żelazny Wilk zostają uwięzieni pod powierzchnią i unikają Exterminatusa. Brat-kapitan Stern z Szarych Rycerzy wraz z Ragnarem Czarnogrzywym przybywają na mostek Skały w momencie wydania rozkazu do bombardowania. Zamieszanie i gniew opanowały Czarnogrzywego, ale powstrzymał go Stern. On sam wyczuwał zdrajcę pośród nich - Mendaxisa, vox-Seneszela, który w rzeczywistości był cielesną formą Changelinga. Po ujawnieniu podstępu, Demon ucieka w serce Skały. Choć sieje spustoszenie, zostaje ostatecznie przyparty do muru i wysłany z powrotem do Osnowy za pomocą ostrza Ragnara.
Gniew Magnusa i obrona Fenrisu[]
W wyniku chaosu stworzonego przez Changelinga Mendaxisa, dziewięć Srebrnych Wież Tzeentcha pojawia się nad Fenrisem. Srebrne Wieże schodzą przez orbitę Fenrisa, aby wysadzić swoje legiony, a każdy Mistrz-Czarnoksiężnik cytadeli wykorzystuje swoją moc, by zanieczyścić święte miejsca Fenrisa. Kiedy wojownicy Tysiąca Synów rozpoczynają inwazję, Synowie Russa ruszają im na spotkanie. Na lodowcach, wulkanach i w górach Kosmiczne Wilki walczą z Legionem Zdrajców, a śnieg robi się czerwony od krwi.
Trzeciego dnia twierdze Tysiąca Synów układają się w pradawny symbol zemsty, a ze źródła mocy w jego sercu wyskakuje Demoniczny Prymarcha Magnus Czerwony. Wspierany przez Ahrimana, najbardziej utalentowanego Czarnoksiężnika ze swojego Legionu, Magnus stara się skorumpować samego Fenrisa - a więc i jego ludzi - zamieniając ognistego ducha planety przeciwko tym, którzy byli jego prześladowcami tysiąclecia temu. W ostatecznym, wspólnym ataku przeciwko Magnusowi, Kosmiczne Wilki ponownie wsparte przez Mroczne Anioły nacierają, chociaż myśliwce Kruczego Skrzydła rozpadają się po wystrzale czarnoksięskich pocisków. Wilki Śmierci wkraczają w wir walki wspieranej przez Szarych Rycerzy z Bractwa Wychowawców (ang. Wardmakers). Krok po kroku przedzierają się przez szeregi przywołanych Demonów, by dotrzeć do samego Karmazynowego Króla.
Więcej imperialnych wojowników szarżuje na piekielnego Prymarchę - najpotężniejsi Kapłani Run, zebrani pod dowództwem Njala Gromowładnego, wzywają skały i rozpadliny Fenrisa, by schwytać Magnusa w pułapkę. Dzięki energii Chaosu, Magnus przemienia Wielkiego Mistrza Wychowawców, Valdara Aurikona, w martwy metal. Egil Żelazny Wilk był następny w kolejce, gdyż Magnus za pomocą telekinezy doprowadza do wybuchu Działa Laserowego Wilczego Lorda i doprowadza do całkowitej dezintegracji jego ciała...
Tu kończy się jego saga, lecz jego poświęcenie nie idzie na marne.
Ten makabryczny koniec sagi Egila daje czas Grimnarowi. Wyskakując z rydwanu, Wielki Wilk rzuca wyzwanie Magnusowi - przecina klatkę piersiową Demonicznego Prymarchy Toporem Morkai. Gdy Magnus wyje z bólu, Szarzy Rycerze dokonują rytuały wygnania, a w oślepiającym wybuchu, Magnus zostaje wygnany z Fenrisa.
Epilog[]
Śmierć Wilczego Lorda była potężnym ciosem dla morale Wilczej Kompanii. Na nowego przywódcę i został nim Orven Highfell. Niedługo trwała żałoba, gdyż z Cadii dochodziły rozpaczliwe prośby o pomoc. Niedługo potem sam Orven poległ z rąk Krwiopijcy, a Wielka Kompania wycofała się, gdy cały ich trud poszedł w niwecz w momencie jak Wola Wieczności spadła na Pylony i zabiła miliony obrońców, co doprowadziło do klęski Imperium i zwycięstwa sił Chaosu.
Źródła[]
- Codex: Space Wolves (2009) 5. ed. str. 14, 17, 19
- Codex: Space Wolves (2018) 8.ed str. 15, 19-21
- War zone Fenris part 2: Wrath of Magnus str. 108-109